Normal bir pazar..

       Gene çok sıkılıyoruz hayattan. Belkide bu zamana kadar yaptiklarimizdan sıkılıyoruz. Zaman çok çabuk geçiyor bu hayatta. Pişman olmadan kararlarınızi hızlıca vermelisiniz. Çok geç olmadan. Zamani siz bekleyebilirsiniz fakat çevreniz? Sevdikleriniz?   Belkide o kadar zamanları olmayabilir.  

     Durakta duran bir köpeğe  elimdeki ekmeği versemmi versemmi diye düşünürseniz otobüsünüz gelir biner gidersiniz. Hayatta buna benziyor. Size muhtaç olan insanlar oluyor bazen biz ise otobüsümüz geldiği için binip gidiyoruz peki ya geride kalanlar? Şansları olup olmadığını nereden biliyoruz? Haa tabi tabi biliyoruz çünkü biz müneccimiz. Çünkü biz
egoisttiz ..bizsizde nasıl olsa birini bulur diyorsunuz. Ben olmasamda başkası olur diyorsunuz. Cünkü ondan çok sikilmissiniz bir an önce kurtulmak istiyorsunuz Belkide vicdanen rahatsizsiniz.. Peki ya o köpeğe bir yudum ekmek vermek için otobüsünüzü kaçırdığınızi düşünün? Biraz geç gideceksiniz gitmeniz gereken yere. Ne olabilir ki en fazla? Arkanızda pişmanlık birakmadiktan sonra.

  Düşünüyorum da bazen gün geçtikçe insanlığımızdan kopuyoruz. Normal olmayan şeylerin bize daha çok normal gelmesinde tuhaflık yokmu sizce? İnsanlık için napıyoruz bu hayatta? Hic! Eminimki çoğumuz için  cevap hiç.! Hep kendimiz dimi? Hangi ayakkabıyı hangi elbiseyi aldık yok senin yüzüğün benimkinden daha güzelmis, yok su kızı tavlarim iki haftaya.. Peki ya diğer insanlar?

 Aslında.. sizde haklisiniz. Diğer insanları düşünerek geçmez bu hayat. Sizde haklisiniz ki başkalarının dertleri bizi hiçte enterese etmiyor bu dünyada sansli olan kazanır. Doğal seçilim he? Güçsüz olan kaybeder. Hayvanların iç guduleriyle hareket edip insancıl hareketler gösterirken insanların bundan hiç nasibi bile almamış olmasi ne tuhaf..

   Bu gün pazar.. İnsanlar sahillere dökülmüş ve zamanını iyi geçirme derdinde bence bu gün diğer günlerden daha farklı şeyler yapın. İnsanlara sevdiklerini değerli olduklarını hissettirin. Ama bunu pahalı hediyelerinizle yapmayın. Hissettiren hediye değil siz olun. Baska şeylere gereksinim duymadan sevdiğinizi hissettirin... hissettirin ki.. Belkide  kim bilir.. Kaybolan insanlığınızi hatırlarsınız.