Masumane olarak başlamıştı herşey.. Önce gereksiz bakışlar.. birbirini çekemez tavırlar.. Bir birine laf çakmalar..Gün geçtikce her şey değişiyordu sanki.. Aslında herşey aynıydı ama dünyamız değişiyordu.. birleşiyorduk.. birbirimize çekiliyorduk fark etmeden.. Bu yüzden sinirliydik birbirimize.. istemsizce değişen bu durumu anlayamamıştık.. günler günleri kovalarken fark etmiyorduk.. bütün olmuştuk.. Hala red ediyorduk birbirimizi hala bir sinir sormayın gitsin..
Sonrasımı?..her gece dolunaya bakan iki çift göz olmaya başladık..
Daha da yaklaştık birbirimize.. sır ortağı olduk... Kimsenin bilmediklerini anlattık
birbirimize önce.. en utandığımız anlardan tutunda birlikte yemek yapmaya kadar..
Zaman geçtikce birbirimize alıştık.. Her anımız bir aradaydı.. sanki bir atıyordu kalplerimiz.. Sanırsınız bir küp şekerdeki o küçük tanecik gibi.. bir o kadar tatlı.. bir o kadar genizde bıraktığı acı bir tat.. Zaman geçtikce dengesizleşmeye başladık.. o kırmaya meyillendi benden korkup... bense anlamlandırmaya çalışıp durdum... olasılıklar gene bir araya getirdi bir kaç güne.. sonrası... uzaklaşmalar.. yakınlaşmalar... anlayamıyordu.. beni sevmekten korkuyordu.. çünkü kırılmak istemiyordu.. bunu söyleyemiyordu da.. haklıydı aslında.. belkide sevilecek bir tarafımız yoktu kalpplerimizde.. içleri bomboş ve karanlık yüklüydü..
Sonrası mı?... Sadece gece olunca dolunaya bakan bir çift gözden başka bir şey kalmadı..
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder