Konuşmak ister sözler herşeye rağmen.. Ama gözler sus der.. susda benden anlasın.. Yüz derki bırakın asıl benden anlaması lazım.. O sıra kalp: 'herkes sussun!'.. O beni anlamadıktan sonra.. sizi nasıl anlasın..'

   'Konuşmak ister sözler herşeye rağmen.. Ama gözler sus der.. susda benden anlasın.. Yüz derki bırakın asıl benden anlaması lazım.. O sıra kalp: 'herkes sussun!'.. O beni anlamadıktan sonra.. sizi nasıl anlasın..'
    
    Bazen O kadar yakındır ki başkasının kalbi, ellerinizin arasına.. sanki ufak bir hareketinizde kaybedecekmişsiniz gibidir.. Hem ellerinizde hemde bi o kadar incinmeye müsait.
   Hep bir sorun vardır hissedersiniz her gece, yüreğinizi sızlatan. Fakat onun bu kadar sızlandığına emin olamazsınız. Her gün aklınıza geldiğinde 1..2..3.. diye sayıp mantığa yönlendirmeye çalışırsınız kendinizi...
Keçilerinizi saydığınızı düşünüp alay ederler sizinle.. onun aklına geldiğini hissetmezsiniz bile.
   Her gün işinize giderken yolda ona rastlayacakmıyım diye dolanır gözleriniz boş sokaklarda..
   Her an karşınıza çıkacakmış edasıyla kalbiniz pır pır eder yüksek gelen insan seslerinde..
   Her saniye onu düşünerek geçirdiğiniz zamanda, kalbiniz gereksiz sıkılır kendi ellerinizde. Sanki hem bi o kadar kurtarıcı sizken... bir o kadarda idamınızın son sözlerini dinler..
   Ve her an onun size tekrar döneceğini düşünürsünüz gelmeyeceğini bile bile.. Çayınızı yudumlarken.. 'kaç şeker içerdi acaba?'... 'En sevdiği müzik neydi..' 'Acaba cidden beni sevdimi..' sözleri dökülür bilincinizden.. Utanıp kızarırsınız... kızarsınız kendinize.. Çünkü onun sizi insafsızca incitmiş olduğunu hissedersiniz. Kalbinize bir ağırlık çöker bu sefer.. Bu sefer kalbiniz başkasının ellerindedir..
   Ve O andan sonra kaç şeker kullandığı.. sevdiği şeyleri aklınızdan çıkartmaya çalışırsınız.. Susarsınız... Ama bu sayede de diğer suskun insanları fark edersiniz.. Sizle hiç alakası bile olmayıp.. çektiğiniz acı yüzünden Size benzeyen.. Herkes susar hayatında.. Fakat herkes kalben susamaz. Susarsa daha kötü olacağını bilirler. Bu yüzden  de susturmamaya çalışırlar kendilerini. Suskunluklarının geçici olacağını düşünerek avuturlar kendilerini..
  Ve her gün bir bahaneyle çıkarlar hayatlarının yoluna..
   Ve her gün bir sebeple sevmeye çalışırlar insanları..
   Ve her gün birinin onu inciteceğini bile bile insanlara şans vermeye çalışırlar..
    Ve en acısıda.. Aslında herşeyin farkında olup. Aslında hiçbirşeyin düzelmeyeceğini bile bile çırpınıp.. Mezarındayken sevdiğinin ağlama seslerini duyarak kaybolur.
 
   Sevgi bu kadar basitmidir bu hayatta? Bu kadar çaresizlik içerisinde sevmek yanlışlık mıdır?.. Aşk Şairlerine inanmak suçmudur artık. Herkes aynı dertten müzdaripken nasıl diller aynı söyleyip kalpler başka şeylerle yorulur...
   Bazen geçmişime bakıyorumda hem doluluk ile yüklü.. bi o kadar da boş. Boş evet.. Doluyken nasıl boş olabilir ki?.. Peki aşıkken nasıl hayır diyebilir ki.. Onları seven bir kalbin var olduğunu hissederken..?.....